Rozdział 8 ~ Harry ~

   Posiedzenie trwało jeszcze pół godziny. Choć Snape opowiadał wszystko sucho i bez zbędnych ubarwień, Tonks słuchała z rosnącym zainteresowaniem. Między wierszami można się było domyślić, że kilka razy był o włos od poważnych tarapatów.

   Gdy Szalonooki zarządził koniec posiedzenia, Snape natychmiast podniósł się z miejsca i ruszył do drzwi.

   - Nie wyjdziesz z nami? - zapytała Tonks Syriusza.

   - Już dosyć się napatrzyłem na Snape'a - odburknął Syriusz. - Odprawcie go, byle szybko, i wracajcie tu z Harrym.

   Wszyscy ci, którzy nie zostawali na kolacji, opuścili kuchnię i zaczęli pojedyńczo wychodzić na ulicę. Snape wyszedł jako jeden z ostatnich.

   Remus, Tonks i Molly podeszli do drzwi, by pozasuwać wszystkie zasuwy i rygle. Gdy się z tym uporali, zobaczyli młodych Weasley'ów, Hermionę i Harry'ego, schodzących schodami z góry.

   - Jemy tu na dole, w kuchni - wyjaśniła Harry'emu Molly. 

   Tonks wyminęła ich i pierwsza ruszyła ku drzwiom na końcu korytarza. Ale nagle zaczepiła o coś nogą i już po chwili z głośnym łoskotem wylądowała na podłodze.

   - Tonks! - zawołała Molly ze złością, odwracając się w jej stronę.

   - Przepraszam! - jęknęła Tonks z podłogi. - To przez ten kretyński stojak na parasole, potykam się o niego już drugi raz...

   Reszta jej słów utonęła w straszliwym wrzasku, który po chwili wypełnił hol. To pani Black przebudziła się i zaczęła krzyczeć, co sił w płucach:

   - SZUMOWINY! MĘTY! NĘDZNE, PLUGAWE KREATURY! 

   Remus i Molly rzucili się, by zaciągnąć z powrotem zasłony, ale pani Black wrzeszczała coraz głośniej.

   - Przepraszam! - jęknęła Tonks, wlokąc ciężką nogę trolla na swoje miejsce. - O jejku... przepraszam...

   - WYNOCHA STĄD, BĘKARTY, MUTANTY, POTWORY! JAK ŚMIECIE PLUGAWIĆ DOM MOICH OJCÓW?!

   Molly zrezygnowała z prób zaciągnięcia zasłon i biegała po przedpokoju, uciszając różdżką inne portrety, które również wyły wniebogłosy. A potem nagle z kuchni wybiegł Syriusz i wrzasnął:

   - Zamknij się, stara wiedźmo! Zamknij się, ale już!

   Pani Black pobladła.

   - TYYY! - zawyła, wytrzeszczając dziko oczy. - TY ZDRAJCO, TY SZKARADO, HAŃBO MEGO ŁONA!

   - Powiedziałem... ZAMKNIJ SIĘ! - krzyknął Syriusz.

   Szarpnął z całej siły zasłonę, Remus pociągnął drugą i w końcu udało im się je zaciągnąć. Wrzaski umilkły, a w przedpokoju ponownie zapanowała cisza.

   Syriusz odgarnął z czoła długie czarne włosy, odwrócił się i spojrzał na Harry'ego.

   - Witaj, Harry - powiedział ponuro. - Widzę, że już poznałeś moją matkę. 

   - Twoją... 

   - Tak, moją milutką, starą mamuśkę - rzekł Syriusz. - Przez cały miesiąc próbowaliśmy ją ściągnąć ze ściany, ale chyba musiała użyć Zaklęcia Trwałego Przylepca. No, schodźcie szybko, zanim znowu się obudzi.

   Wszyscy razem zeszli z powrotem do kuchni. Tonks zobaczyła, że Mundungus zasnął przy stole, a Artur i Bill rozmawiają cicho, pochylając ku sobie głowy. 

   Molly chrząknęła głośno. Artur podniósł wzrok i, ujrzawszy wchodzących, zerwał się na równe nogi.

   - Harry! - podszedł do niego szybkim krokiem i uścisnął mu rękę. - Jak dobrze cię widzieć!

   Bill natychmiast zaczął zbierać pozostawione na stole protokoły, oraz raporty, przyniesione przez Marca.

   - Jak tam podróż, Harry?! - zawołał, próbując zebrać tuzin zwojów naraz. - Mam nadzieję, że Szalonooki nie kazał wam lecieć przez Grenlandię? 

   - Próbował - powiedziała Tonks, podchodząc do stołu, by pomóc Billowi. Biorąc jeden pergamin, niechcący przewróciła świecę na mapę domu Rowle'a. - Ojej... przepraszam...

   - Zdarza się, moja kochana - powiedziała Molly i szybko machnęła różdżką, by usunąć wosk. Potem porwała mapę ze stołu i wcisnęła w naręcz zwojów, ściskanych przez Billa.

   - To wszystko powinno zniknąć ze stołu pod koniec posiedzenia - warknęła i podeszła do staroświeckiego kredensu, żeby wyjąć z niego talerze.

   Bill wyciągnął różdżkę, mruknął: "Evanesco!" i wszystkie zwoje znikły.

   - Siadaj, Harry - powiedział Syriusz. - Poznałeś już Mundungusa, prawda?

   Mundungus zachrapał donośnie i ocknął się.

   - Któś cóś mówił? - zapytał sennym głosem. - Zgadzam się z Syriuszem...

   Uniósł brudną rękę, jakby głosował, a jego załzawione oczy wpatrywały się tępo w przestrzeń. Ginny zachichotała.

   - Dung, posiedzenie już się skończyło - powiedział Syriusz, kiedy usiedli przy stole. - Przybył Harry.

   - Taa? - wymamrotał Mundungus, łypiąc smętnie na Harry'ego spoza rozczochranych, brudnych włosów. - Ożeż ty karol... rzeczywiście, on tu jest... W porząsiu, 'Arry?

   - Tak jest - odrzekł Harry. 

   Mundungus pogrzebał nerwowo w kieszeniach, wciąż wpatrując się w Harry'ego, i wyciągnął brudną czarną fajkę. Wetknął ją do ust, przypalił końcem różdżki i pociągnął głęboko. Po chwili zniknął w kłębach zielonkawego dymu.

   - Winnym ci jest przeprosiny - rozległ się ochrypły głos z cuchnącej chmury dymu.

   - Proszę cię po raz ostatni, Mundungusie - powiedziała Molly podniesionym głosem - żebyś mi w kuchni nie kopcił tego świństwa, a już zwłaszcza wtedy, gdy zabieramy się do jedzenia!

   - Ach... - mruknął Mundungus. - Dobra. Nie gniewaj się, Molly.   

   Obłok dymu zniknął, kiedy Mundungus schował fajkę do kieszeni, ale w powietrzu nadal unosił się smród palonych skarpetek.

   - I jeśli chcecie coś zjeść przed północą, to ktoś musi mi pomóc - zwróciła się do wszystkich Molly. - Nie, nie ty, Harry, ty siedź, masz za sobą długą podróż...

   - Co mam robić, Molly? - spytała z zapałem Tonks.

   - Eee... nie, dam sobie radę, Tonks, ty też musisz odpocząć, dość dzisiaj przeżyłaś...

   - Nie, nie, muszę ci pomóc! - zawołała Tonks, przewracając krzesło i biegnąc w stronę kredensu, z którego Ginny wyciągała już sztućce.

   Wkrótce ciężkie noże same kroiły mięso i jarzyny pod czujnym okiem Artura, podczas gdy Molly mieszała w kotle nad paleniskiem, a reszta rozkładała talerze, puchary i sztućce, i wyjmowała jedzenie ze spiżarni.

   - Gotowe - powiedziała po kilkunastu minutach Molly, zestawiając gulasz z ognia.

   - Zaniesiemy to do stołu, mamo - zaproponowali Fred i George, wyjmując różdżki.

   - Fred... George... - jęknęła Molly. - NIE! SAMI TO PRZYNIEŚCIE!

   Ale bliźniacy już machnęli różdżkami, a kociołek z gulaszem, żelazny, pękaty dzban z kremowym piwem i ciężka, drewniana deska do krajania chleba z nożem na wierzchu poszybowały ku stołowi. Siedzący tam Harry, Syriusz i Mundungus szybko dali nurka pod stół. Kociołek przeleciał całą długość stołu, zatrzymując się tuż przed krawędzią i 

pozostawiając czarną smugę na drewnianym blacie, dzban z piwem rąbnął z hukiem w stół, a jego zawartość rozprysnęła się po całej kuchni, szeroki nóż do chleba ześliznął się z deski ostrzem w dół i wbił w miejsce, na którym dopiero co spoczywała prawa dłoń Syriusza.

   - NA MIŁOŚĆ BOSKĄ! - wrzasnęła Molly. - PRZECIEŻ NIE MUSIELIŚCIE... MAM JUŻ TEGO DOSYĆ... POZWOLONO WAM UŻYWAĆ CZARÓW, ALE TO NIE ZNACZY, ŻE MUSICIE WYMACHIWAĆ RÓŻDŻKAMI NA WSZYSTKO, CO JEST W TYM DOMU!

   - My chcieliśmy tylko to wszystko przyspieszyć! - zawołał Fred, podbiegając i wyciągając nóż ze stołu. Wybacz, stary - zwrócił się do Syriusza - naprawdę nie chciałem...

   Harry i Syriusz zaśmiewali się głośno. Mundungus, który przewrócił się razem z krzesłem, wstał, kląc pod nosem. Kot Hermiony, Krzywołap wydał z siebie obronne prychnięcie i śmignął pod kredens, skąd widać było tylko jego żółte oczy.

   - Chłopcy - powiedział Artur, przenosząc kociołek z zupą na środek stołu - wasza matka ma świętą rację. Macie już tyle lat, że powinniście wykazać się poczuciem odpowiedzialności...

   - Żaden z waszych braci nie sprawiał takich kłopotów! - wściekała się Molly, stawiając na stole nowy dzban kremowego piwa z takim hukiem, że znowu chlusnęło na wszystkich. - Bill nie musiał się aportować z sypialni do kuchni! Charlie nie rzucał zaklęć na wszystko, co mu się nawinęło pod rękę! Percy...

   Urwała i spojrzała z lękiem na męża, któremu twarz nagle skamieniała. Tonks wiedziała, dlaczego: Percy, trzeci syn Artura i Molly, pokłócił się z ojcem o głoszoną przez Dumbledore'a wersję wydarzeń, a w konsekwencji wyprowadził z domu i od tego czasu nie rozmawiał z żadnym z członków rodziny.

   - Jedzmy już - powiedział szybko Bill.

   - Molly, to wygląda smakowicie - rzekł Remus, nakładając na talerz gulasz i podając jej przez stół.

   Przez kilka minut nikt nic nie mówił, słychać było tylko podzwanianie talerzy, szczęk sztućców i zgrzyt przysuwanych krzeseł. Potem Artur zwrócił się do Syriusza, mówiąc:

   - Aha, miałem ci powiedzieć, że w tym biurku w salonie chyba coś siedzi, bo całe się trzęsie i coś w nim chroboce. Może to tylko bogin, ale uważam, że powinniśmy poprosić Alastora, żeby rzucił na to okiem.

   - Jak sobie życzysz - mruknął Syriusz obojętnym tonem.

   Tonks, którą już zaczęła męczyć ponura atmosfera panująca przy stole, zwróciła się do Hermiony i Ginny:

   - To co, może pozmieniam trochę kształt mojego nosa, chcecie?

   - Jasne! - Hermiona i Ginny trochę się ożywiły.

   - To patrzcie, tego numeru jeszcze nie widziałyście - Tonks zacisnęła powieki i całą siłą woli zmieniła kształt swojego nosa. Gdy otworzyła oczy, był mocno zgarbiony, a z każdej dziurki wyrastały długie kłaki włosów. Ginny i Hermiona wybuchnęły śmiechem. Po kilku minutach, jak weszło to już w zwyczaj przy posiłkach, zaczęły ją prosić o swoje ulubione nosy.

  - Zrób ten podobny do świńskiego ryjka, Tonks...

   Tonks spełniła prośbę. Po chwili dostrzegła zaciekawione spojrzenie Harry'ego i wyszczerzyła do niego zęby.

   Artur, Bill i Remus rozmawiali o goblinach, a Fred, George i Ron siedzieli nachyleni w stronę Mundungusa, słuchając jakiejś historyjki.

   - A teraz może zrób ten z tym wielkim pryszczem - poprosiła Hermiona. 

   Tym razem nos Tonks wydłużył się jak dziób pelikana i zakrzywił na końcu, a na samym jego czubku zakwitł wielki, obrzydliwy bąbel. 

   Nagle przy środkowej części stołu rozległ się głośny wybuch śmiechu. Fred, George, Ron i Mundungus kiwali się i trzęśli na krzesłach.

   - ...a wtedy... - wystękał Mundungus, ocierając rękawem łzy cieknące mu po policzkach - ...a wtedy... żebym tak skonał... on zasuwa taką gadkę: "Dung, skądżeś wytrzasnął tyle ropuch? Bo jakiś skurczybyk podprowadził mi wszystkie moje!" A ja mu na to zasuwam taki tekst: "Rąbnęli ci wszystkie ropuchy? To ja ci mogę kilka opchnąć za rozsądną cenę". I mówię wam, chłopaki, możecie mi wierzyć, albo nie, ale ten garbaty gargulec odkupił ode mnie wszystkie swoje ropuchy, płacąc dwa razy tyle, co za pierwszym razem...

   - Nie sądzę, żebyśmy chcieli słuchać więcej o twoich interesach, Mundungusie, wielkie dzięki, ale nie - powiedziała ostro Molly, kiedy Ron opadł na stół, wyjąc ze śmiechu.

   - Bardzo cię przepraszam, Molly - rzekł natychmiast Mundungus, ocierając oczy. - Ale, rozumiesz, to przecież Will podprowadził je Warty'emu Harrisowi, więc ja nie zrobiłem niczego złego...

   - Nie wiem, gdzie się uczyłeś rozróżniania dobra od zła, Mundungusie, ale wygląda na to, że opuściłeś kilka najważniejszych lekcji - oświadczyła chłodno Molly.

   Fred i George ukryli nosy w pucharach z kremowym piwem. George miał czkawkę. Z jakiegoś powodu Molly rzuciła gniewne spojrzenie na Syriusza, zanim wstała i poszła po wielki placek z rabarbarem.

   W końcu zniknął ostatni kawałek ciasta. Tonks, ziewając, obserwowała, jak Ginny, siedząc na podłodze, bawi się z Krzywołapem.

   - Chyba już czas iść spać - powiedziała Molly.

   - Jeszcze nie, Molly - rzekł Syriusz, odsuwając swój pusty talerz i zwracając się do Harry'ego. - Wiesz, trochę mnie zaskoczyłeś. Myślałem, że jak tylko się tu znajdziesz, zaczniesz pytać o Voldemorta.

   Atmosfera w kuchni nagle się zmieniła. Jeszcze chwilę temu wszyscy byli rozluźnieni i senni - teraz dało się wyczuć nagłe ożywienie, a nawet napięcie. Remus, który właśnie miał wysączyć łyk wina, odstawił ostrożnie puchar.

   - Pytałem! - odrzekł ze złością Harry. - Pytałem Rona i Hermionę, ale mi powiedzieli, że my nie możemy należeć do Zakonu, więc...

   - I mieli całkowitą rację - powiedziała Molly. - Jesteście za młodzi.

   Siedziała wyprostowana, zaciskając dłonie na poręczach krzesła. Już nie wyglądała na senną.

   - A od kiedy to trzeba należeć do Zakonu Feniksa, żeby zadawać pytania? - odezwał się Syriusz. - Harry był przez miesiąc uwięziony w domu mugoli. Ma prawo wiedzieć, co się wydarzyło...

   - No nie! - przerwał mu głośno George.

   - A niby dlaczego tylko on ma prawo? - zapytał ze złością Fred.

   - Przez cały miesiąc próbowaliśmy coś z was wyciągnąć i guzik się dowiedzieliśmy! - zaperzył się George.

   - "Jesteście za młodzi, nie należycie do Zakonu" - zapiał Fred głosem bardzo przypominającym głos jego matki. - A Harry nie jest nawet pełnoletni!

   - To nie moja wina, że nie powiedziano wam, czym zajmuje się Zakon - rzekł Spokojnie Syriusz. - To decyzja waszych rodziców. Natomiast Harry...

   - Nie możesz sam decydować o tym, co jest dobre dla Harry'ego! - krzyknęła Molly, a jej zwykle łagodna twarz zrobiła się groźna. - Mam nadzieję, że nie zapomniałeś o tym, co powiedział Dumbledore?

   - A co konkretnie masz na myśli? - zapytał Syriusz uprzejmym tonem, w którym jednak czaiła się gotowość do walki.

   - A to, żeby nie mówić Harry'emu więcej, niż musi wiedzieć - odpowiedziała Molly, kładąc nacisk na ostatnich trzech słowach.

   - Wcale nie zamierzam powiedzieć mu więcej, niż musi wiedzieć, Molly - rzekł Syriusz. - Pamiętaj jednak, że to on był świadkiem powrotu Voldemorta. - I znowu na dźwięk tego nazwiska wszyscy się wzdrygnęli. - Ma większe prawo...

   - On nie jest członkiem Zakonu Feniksa! - zaperzyła się Molly. - Ma zaledwie piętnaście lat i...

   - ...i już zdążył dokonać więcej niż wielu członków Zakonu...

   - Nikt nie przeczy, że wiele dokonał! - zawołała Molly, a dłonie zaczęły jej drżeć. - Ale jest jeszcze...

   - Nie jest dzieckiem! - przerwał jej niecierpliwie Syriusz.

   - Ale jeszcze nie jest dorosły! - krzyknęła Molly, a policzki jej pociemniały. - Syriuszu, to nie jest James!

   - Dzięki ci, Molly, ale tak się składa, że doskonale wiem, kim on jest - rzekł chłodno Syriusz.

   - Wcale nie jestem pewna! Czasami mówisz o nim w taki sposób, jakbyś myślał, że wrócił twój najlepszy przyjaciel!

   - A co w tym złego? - zapytał Harry.

   - Złego? Rzecz w tym, Harry, że ty nie jesteś swoim ojcem, choćbyś nie wiem jak był do niego podobny! Chodzisz wciąż do szkoły, i dorośli, którzy są za ciebie odpowiedzialni, powinni o tym pamiętać!

   - A więc uważasz, że jestem nieodpowiedzialnym ojcem chrzestnym, tak? - zapytał Syriusz, podnosząc głos.

   - Uważam, że zawsze robisz wszystko trochę za szybko, Syriuszu, i właśnie dlatego Dumbledore wciąż ci przypomina, żebyś siedział w domu i...

   - Może byś nie mieszała do tego poleceń, jakie otrzymałem od Dumbledore'a, dobrze?

   - Arturze! - Molly spojrzała ostro na męża. - Arturze, może byś mnie poparł, co?

   Artur nie od razu odpowiedział. Zdjął okulary i zaczął powoli czyścić szkła, pocierając je o szatę i nie patrząc na żonę. Dopiero kiedy osadził je pieczołowicie na nosie, rzekł:

   - Molly, Dumbledore wie, że sytuacja się zmieniła. Wypada, by Harry dowiedział się czegoś więcej, skoro już jest w naszej Kwaterze Głównej...

   - Tak, ale to chyba nie znaczy, że trzeba go zachęcać, by pytał, o co mu się podoba!

   - Osobiście uważam - odezwał się cicho Remus, gdy Molly zwróciła się szybko ku niemu, w nadziei, że w końcu znalazła sojusznika    - że Harry powinien poznać fakty... nie wszystkie fakty, Molly, ale ogólny obraz sytuacji... i lepiej, żeby się dowiedział tego od nas niż... usłyszał spaczoną wersję wydarzeń... od innych...

   Mówił spokojnie, z łagodną miną, ale Tonks wiedziała, że Remus ma na myśli niewykryty dotąd przez Molly egzemplarz Uszu Dalekiego Zasięgu.

   - No cóż... - powiedziała Molly, oddychając głęboko i rozglądając się po wszystkich w poszukiwaniu poparcia - cóż... widzę, że jestem w mniejszości. Powiem więc tylko jedno: Dumbledore musiał mieć uzasadnione powody, kiedy mówił, że Harry nie powinien zbyt wiele wiedzieć, a w końcu komu jak komu, ale jemu na pewno leży na sercu dobro Harry'ego...

   - On nie jest twoim synem, Molly - powiedział cicho Syriusz.

   - Ale jakby nim był! - krzyknęła Molly. - Kogo ma poza mną?

   - Mnie!

   - Tak, ciebie - powiedziała drwiącym głosem Molly. - Tylko, że jak siedziałeś w Azkabanie, to nie bardzo mogłeś się nim zajmować, prawda?

   Syriusz zaczął podnosić się z krzesła. 

   - Molly, nie jesteś jedyną osobą przy tym stole, która martwi się o Harry'ego - rzekł ostro Remus. - Syriuszu, usiądź.

   Wargi Molly drżały. Syriusz usiadł powoli, biały na twarzy. 

   - Sądzę, że sam Harry powinien się wypowiedzieć w tej sprawie - ciągnął Remus. - Ma już tyle lat, że może podejmować samodzielnie decyzje.

   - Chcę wiedzieć, co się dzieje - wypalił natychmiast Harry.

   - Świetnie - powiedziała Molly, nieco rozdygotanym głosem. - Ginny... Ron... Hermiono... Fred... George... proszę wyjść z kuchni.

   Wszyscy zaczęli gwałtownie protestować.

   - Jesteśmy już dorośli! - ryknęli jednocześnie Fred i George.

   - Skoro Harry'emu wolno, to dlaczego mnie nie?! - krzyknął Ron.

   - Mamo, ja chcę zostać! - zapiszczała Ginny.

   - NIE! - wrzasnęła Molly, wstając i piorunując ich spojrzeniem. - Absolutnie zabraniam...

   - Molly, nie możesz zabronić zostać Fredowi i George'owi - powiedział ostrożnie Artur. - Oni są już dorośli...

   - Chodzą jeszcze do szkoły...

   - Ale prawnie są już ludźmi dorosłymi - odrzekł Artur tym samym zmęczonym tonem.  

   Molly zrobiła się purpurowa na twarzy.

   - Ja... och... no dobrze, Fred i George mogą zostać, ale Ron...

   - Harry i tak powtórzy mnie i Hermionie wszystko, czego się dowie! - krzyknął Ron. - Prawda, Harry?

   - No jasne - powiedział Harry.

   Ron i Hermiona odetchnęli z ulgą.

   - Wspaniale! - krzyknęła Molly. - Świetnie! Ginny... DO ŁÓŻKA!

   Ginny łatwo się nie poddała. Słyszeli jak się wścieka na matkę, idąc za nią po schodach.

   Po dłuższej chwili Syriusz odezwał się pierwszy:

   - No dobrze, Harry... co chcesz wiedzieć?

   - Gdzie jest Voldemort? - zapytał natychmiast Harry. - Co robi? Próbowałem dowiedzieć się czegoś z mugolskich wiadomości, ale nie znalazłem niczego, co by mogło świadczyć o jego działalności... żadnych wzmianek o dziwnych śmierciach czy innych wypadkach...

   - Bo do żadnych podejrzanych śmierci jeszcze nie doszło - rzekł Syriusz - a przynajmniej my nic o tym nie wiemy... a wiemy już sporo.

   - W każdym razie więcej, niż on się spodziewa - dodał Remus.

   - Przestał już zabijać? To do niego niepodobne - zdziwił się Harry.

   - Narazie nie chce zwracać na siebie uwagi - powiedział Syriusz. - To by było dla niego zbyt niebezpieczne. Jego powrót nie odbył się całkiem tak, jak to sobie zaplanował. Trochę mu nie wyszło.

   - Albo raczej to ty pomieszałeś mu szyki, Harry - wtrącił Remus, uśmiechając się z satysfakcją.

   - Ja? - zdziwił się ponownie Harry.

   - Ano ty, bo przecież miałeś umrzeć! - powiedział Syriusz. - O jego powrocie mieli wiedzieć tylko śmierciożercy. A ty znowu przeżyłeś i mogłeś zaświadczyć o tym, co się stało.

   - A jak ty mu uciekłeś, to już wiedział, że o jego powrocie dowie się Dumbledore. To mu właśnie pomieszało szyki.

   - W jaki sposób? - zapytał Harry.

   - Chyba żartujesz! - żachnął się Bill. - Dumbledore jest jedyną osobą, której Sam-Wiesz-Kto zawsze się bał i dotąd boi!

   - A dzięki tobie Dumbledore mógł zwołać członków Zakonu Feniksa już godzinę po powrocie Voldemorta - dodał Syriusz.

   - Więc co ten zakon właściwie robi? - zapytał Harry, patrząc po wszystkich.

   - Robimy wszystko, by Voldemort nie zrealizował swoich planów - odpowiedział Syriusz.

   - A skąd wiecie, jaki ma plany?

   - To Dumbledore na to wpadł - powiedział Remus - a jak Dumbledore na coś wpadnie, to zwykle się okazuje, że ma rację.

   - Więc co, według Dumbledore'a, planuje Voldemort?

   - Przede wszystkim chce odbudować szeregi swoich zwolenników - odrzekł Syriusz. - Za dawnych dni dysponował całkiem pokaźną armią. Pod jego rozkazami było sporo czarownic i czarodziejów, których zmusił pogróżkami, albo omamił czarami, jego wierni śmierciożercy, a poza tym najróżniejsze fantastyczne stworzenia spod ciemnej gwiazdy. Sam słyszałeś, jak mówił o olbrzymach, a nie tylko ich chce mieć w swoich szeregach. Na pewno nie będzie próbował opanować Ministerstwa Magii z garstką śmierciożerców.

   - Więc wy staracie się przeszkodzić mu w zdobywaniu nowych sprzymierzeńców, tak?

   - Robimy, co w naszej mocy - rzekł Remus.

   - Jak?

   - Cóż, przede wszystkim próbujemy przekonać jak największą liczbę osób, że Sam-Wiesz-Kto powrócił. Chcemy obudzić ich czujność - powiedział Bill. - A okazało się, że to wcale nie jest takie proste. 

   - Dlaczego?

   - Z powodu nastawienia ministerstwa - odpowiedziała Tonks. - Pamiętasz, Harry, jak się zachował Korneliusz Knot po powrocie Sam-Wiesz-Kogo? I do tej pory nie zmienił stanowiska. Uważa to za bzdurę wyssaną z palca.

   - Ale dlaczego? Dlaczego jest taki głupi? Skoro Dumbledore...

   - Utrafiłeś w sedno, Harry - powiedział Artur z krzywym uśmieszkiem. - Dumbledore. 

   - Bo widzisz, Harry, Knot się go boi - dodała ponuro Tonks.

   - Boi się Dumbledore'a?

   - Boi się tego, do czego Dumbledore według niego zmierza - rzekł Artur. - Knot jest przekonany, że Dumbledore spiskuje, by pozbawić go stanowiska. Myśli, że Dumbledore sam chce zostać ministrem magii.

   - Ale przecież Dumbledore wcale nie chce...

   - Oczywiście, że nie - zgodził się Artur. - Nigdy nie chciał być ministrem, chociaż mnóstwo ludzi widziało go na tym stanowisku, gdy Milicenta Bagnold odeszła na emeryturę. W końcu ministrem został Knot, któy jednak wciąż pamięta o popularności Dumbledore'a, choć ten nigdy nie wyraził chęci kandydowania.

   - W głębi ducha Knot dobrze wie, że Dumbledore jest mądrzejszym i potężniejszym czarodziejem od niego i na początku swego urzędowania często prosił go o pomoc i radę - rzekł Remus. - Ale tak bardzo polubił władzę, że teraz już nie chce niczyich rad. Udało mu się przekonać samego siebie, że jest najmądrzejszy, a Dumbledore tylko robi dużo hałasu o byle co.

   - Jak mogło mu coś takiego przyjść do głowy? - oburzył się Harry. - I co, pewnie uważa, że Dumbledore to wszystko wymyślił? Że JA to wymyśliłem, tak?

   - Rzecz w tym, że uwierzenie w powrót Voldemorta oznaczałoby dla ministerstwa stanięcie twarzą w twarz z problemami, z jakimi nie musiało się borykać od blisko czternastu lat - powiedział z goryczą Syriusz. - Knot po prostu się boi, że nie dałby sobie z tym wszystkim rady. O wiele wygodniej jest mu wierzyć, że Dumbledore to wszystko wymyślił, żeby go pozbawić władzy.

   - Teraz już chyba rozumiesz, na czym polega problem - rzekł Lupin. - W sytuacji, gdy ministerstwo utrzymuje, że nie ma co się obawiać Voldemorta, bardzo trudno jest przekonać ludzi o jego powrocie, zwłaszcza, że oni sami też wolą w to nie wierzyć. Co więcej, ministerstwo wywiera silny nacisk na "Proroka Codziennego", żeby przemilczać wszystkie, jak to w ministerstwie nazywają, "szkodliwe pogłoski", wychodzące od Dumbledore'a, więc większość społeczności czarodziejów nie ma pojęcia, co się właściwie dzieje, przez co stają się łatwym celem śmierciożerców, gdy ci użyją Zaklęcia Imperius.

   - Ale wy chyba mówicie ludziom, co się dzieje, prawda? - zapytał Harry.  

   Wszyscy uśmiechnęli się krzywo.

   - Sam pomyśl, Harry - odezwał się Syriusz. - Skoro wszyscy uważają mnie za masowego mordercę, za którego głowę ministerstwo wyznaczyło nagrodę w wysokości dziesięciu tysięcy galeonów, to czy mogę sobie chodzić po ulicach i rozdawać ulotki?

   - Mnie też nikt z ochotą nie zaprasza na herbatki i kolacje - powiedział Remus. - Bo kto by chciał gościć w swym domu wilkołaka?

   - Tonks i Artur straciliby pracę, gdyby zaczęli głośno przekonywać ludzi - dodał Syriusz - a przecież musimy mieć szpiegów w ministerstwie, bo niewątpliwie Voldemort już ma tam swoich.

   - Mimo wszystko udało się nam już przekonać kilka osób - rzekł Artur. - Tonks, na przykład, była ostatnim razem za młoda, żeby ją przyjąć do Zakonu, a na aurorach bardzo nam zależy... Kingsley Shacklebolt też jest cennym nabytkiem. Kieruje pościgiem za Syriuszem, więc łatwo mu przekonać tych z ministerstwa, że Black jest teraz w Tybecie.

   - Ale jeśli nikt z was nie rozpowszechnia informacji o powrocie Voldemorta...

   - A kto powiedział, że nikt z nas tego nie robi? - zapytał Syriusz. - A jak myślisz, dlaczego Dumbledore jest w takich opałach?

   - To znaczy?  

   - Próbują go zdyskredytować - odpowiedział Remus. - Nie czytałeś "Proroka Codziennego" w ubiegłym tygodniu? Napisali, że poniósł klęskę w głosowaniu na przewodniczącego Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, bo się starzeje i traci kontrolę, ale my dobrze wiemy, jak to było: przeciwko niemu głosowali czarodzieje z naszego ministerstwa, po tym, jak wygłosił mowę, w której oznajmił o powrocie Voldemorta. Pozbawili go godności Wielkiego Maga Wizengamotu, czyli Sądu Najwyższego Czarodziejów, i już mówią, że trzeba mu odebrać Order Merlina Pierwszej Klasy.

   - A Dumbledore mówi, że ma to w nosie, że zależy mu tylko na tym, by go nie wyrzucili z talii kart sprzedawanych z czekoladowymi żabami - wtrącił Bill, szczerząc zęby.

   - Nie pora na żarty - stwierdził krótko Artur. - Jeśli będzie dalej przeciwstawiał się ministerstwu, może skończyć w Azkabanie, a to już by była prawdziwa klęska. Dopóki Sam-Wiesz-Kto wie, że Dumbledore wciąż działa i zna jego plany, będzie ostrożny, przynajmniej narazie. A jak Dumbledore'a zabraknie... no, to Sam-Wiesz-Kto będzie miał drogę wolną.

   - Ale jeśli Voldemort będzie próbował zwerbować więcej śmierciożerców, to przecież szybko się rozejdzie, że on jednak powrócił, prawda? - zapytał Harry z wyraźną nadzieją.

   - Nie wyobrażaj sobie, Harry, że Voldemort chodzi po domach i wali do wejściowych drzwi - rzekł Syriusz - On ludzi wciąga podstępem, oszukuje, rzuca na nich uroki i szantażuje. Jest mistrzem działania z ukrycia. Zresztą werbowanie zwolenników to nie jedyne jego zajęcie, ma również inne plany, które może po cichu wprowadzić w życie, i na tym się obecnie skupia.

   - To znaczy? - zapytał szybko Harry.

   - Bardzo mu zależy na czymś, co może tylko wykraść - odpowiedział Syriusz. - Coś w rodzaju broni. Coś, czego nie miał ostatnim razem.

   - Wtedy, gdy miał władzę?

   - Tak.

   - Jaki rodzaj broni? Coś gorszego od Avada Kedavra?

   - Już dosyć! - rozległ się od drzwi głos Molly. 

   Tonks nie zauważyła jej powrotu. Ramiona skrzyżowała na piersi i wyglądała na rozsierdzoną. 

   - Macie zaraz iść spać. Wszyscy - dodała, spoglądając na Harry'ego, Freda, George'a, Rona i Hermionę.

   - Nie będziesz nami rządzić... - zaczął Fred.

   - Zaraz zobaczysz - warknęła Molly. Drżała lekko, patrząc na Syriusza. - Udzieliłeś Harry'emu mnóstwo informacji. Jeszcze parę i już mógłbyś go wprowadzić do Zakonu Feniksa.

   - Dlaczego nie? - zapytał szybko Harry. - Chętnie! Chcę być członkiem, chcę walczyć...

   - Nie.

   Tym razem był to głos Remusa.

   - Członkiem Zakonu może zostać tylko dorosły czarodziej. Taki, który ukończył szkołę - dodał, widząc, że Fred i George już otwierają usta. - Wiążą się z tym zagrożenia, o których żadne z was nie ma pojęcia... Syriuszu, myślę, że Molly ma rację. Dość już się dowiedział.

   Syriusz wzruszył nieznacznie ramionami, ale nie oponował. Molly skinęła władczo na swoich synów, Hermionę i Harry'ego, którzy wstali po kolei i wyszli z kuchni. 

   Przez chwilę zapanowała trochę nieprzyjemna cisza. Potem Artur i Bill oznajmili, że muszą wracać do domu.

   - To może i ja już se pójdę - oznajmił Mundungus, wstając i przeciągając się. - Ale wyżerka była przednia. 

   Po chwili w kuchni pozostali tylko Syriusz, Remus i Tonks.

   - Może naprawdę nie powinniśmy mu tego wszystkiego mówić? - odezwała się Tonks. - Koniec końców... Harry jest jeszcze bardzo młody.

   - Powinien wiedzieć, co się dzieje - powiedział twardo Syriusz. - W końcu kto, jak nie on, już tyle razy uratował nasz świat przed Voldemortem?

   Tonks wzdrygnęła się gwałtownie.

   - Może i tak - zgodziła się. - Ale on jeszcze tak mało wie... Sami-Wiecie-Kto może nim łatwo manipulować.

   - Nie zapominaj, Tonks, że póki Harry jest w Hogwarcie, włos mu z głowy nie spadnie - powiedział Remus. - Tam przecież rządzi Dumbledore.

   - Ale wcale nie jest powiedziane, że Harry do tego Hogwartu wróci - przypomniał Syriusz. Tonks nagle wydało się, że w głosie kuzyna zabrzmiała lekka nuta nadziei. - Poza Hogwartem nie będzie już taki bezpieczny.

   - Będzie - uśmiechnął się Remus. - Dumbledore już o to zadba.

   Tonks spojrzała na najlepszego przyjaciela Syriusza, nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu. Remus, z tą swoją wiarą w Dumbledore'a, był naprawdę rozbrajający.

   I dziwnie krzepiący.